โดย ประยูร อุลุชาฎะ
คำสาปอาจารย์ศิลป์
สมัยสงครามดลกครั้งที่2 อังกฤษมาโปรยระเบิดในแม่น้ำเจ้าพระยา เรือสินค้าเข้ามาไม่ได้ กระดาษปอนด์ที่ใช้กันไม่มีขาย กระดาษดีๆ หายาก บางคนต้องไปเอากระดาษห่อของมาใช้เขียน กระดาษห่อของสีน้ำดาลมันยับเยินก็ต้องเอามาลงพื้น เอาสีขาวผสมกาวทาเสียก่อนจะเอามาเขียนสีน้ำหรือสีฝุ่นก็ตาม ต้องทำอย่างนี้ทั้งนั้น ทุกคนก็พยายามค้นหากระดาษที่จะเอามาใช้งาน
ตอนนั้น ผมเข้าไปดูข้าวของในเวิ้งนาครเขษมบ่อยๆ ก็ไปดูร้านขายหนังสือเก่าๆ ไปเจอหนังสือเข้าเล่มหนึ่งเป็นภาษาเยอรมัน มีรูปถ่ายเกี่ยวกับโบราณสถาน โบราณวัตถุฯลฯ พิมพ์อย่างดีมาก กระดาษก็อย่างดี ผมก็ซื้อมา และฉีกทำ Composition บนกระดาษก้านหลังซึ่งปล่อยขาวไว้เพื่อส่งอาจารย์ศิลป์
พอท่านตรวจงานมาถึงของผมก็พูดขึ้นว่า "กระดาษอะไรนี่นาย....ดีมาก" แล้วท่านก็พลิกกลับมาดูด้านหลังภาพ Composition ของผม ผมเห็นท่านรู้สึกโกรธขึ้นมาทันที... โกรธมาก โกรธจริงๆ พูดออกมาเสียงดังว่า
"นี่ภาพพระพุทธบาทสมัยสุโขทัย ทำไมนายเอามาทำอย่างนี้.... สักวันหนึ่งนายจะต้องเสียใจ"
มันเป็นเหมือนคำสาปของท่าน ทุกวันนี้ผมเองต้องกลายเป็นนักศึกษาเรื่องโบราณคดี โบราณวัตถุ อะไรเหล่านี้ ไม่ว่ารอยพระพุทธบาทหรืออะรไต่างๆ ทั้งๆที่เมื่อก่อนไม่ค่อยได้สนใจเลย ขนาดเอาภาพพิมพ์พระพุทธบาทสุโขทัยมาทำ Composition แล้ว Composition แผ่นนั้นของผม อาจารย์ศิลป์ท่านก็ไม่ยอมตรวจให้คะแนน เหมือนเป็นการลงโทษให้ผมรู้สึกและจดจำ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น