เกร็ดพงศาวดารของศิลปากร

 โดย..นายซีเนียร์

     สมัยนั้นสถานศึกษาของเรายังไม่หรูหราเป็นตึกทันสมัยอย่างนี้ และยังไม่มีคณะมากมายอุ่นหนาฝาคั่ง ตลอดจนนักศึกษาก็ไม่คับคั่งเหมือนสมัยนี้ มหาวิทยาลัยของเรามีอยู่คณะเดียวซึ่งเรียกรวมกันว่า คณะจิตรกรรมและประติมากรรม จำนวนนักศึกษาก็พอนับตัวได้ ที่เรียนของเราเป็นเพียงเรือนไม้ ปลูกรูปร่างคล้ายโรงทึม เรียงรายอยู่ 3-4 หลัง วางขวางสลับกันเหมือนโกดังเก็บของเก่าๆ หลังคามุงด้วยสังกะสี ฝนตกหนักๆเสียงดังกราวคล้ายกับใครยกกองทัพมารัวกลองมโหระทึกอยู่บนหลังคายังงั้นแหละ เวลาเกิดพายุจัดๆ มันสั่นคลอนราวกับจะพังทลายลงมาให้ได้ บางตอนหลังคารั่ว น้ำฝนไหลลงมานองห้องทีเดียว ตรงลานปูนซีเมนต์กว้างใหญ่ที่มีต้นจันเอนลำตัวเอียงทำมุม 45 องศาอยู่ต้นหนึ่งนั้น ก็ไม่ราบเรียบเหมือนอย่างที่เราเห็นนี้ จะเรียบบ้างก็เฉพาะตรงบริเวณใกล้ต้นจัน เพราะตรงนั้นมีลานบาสเก็ตบอลเก่าๆอยู่ลานหนึ่ง นอกนั้นก็เป็นเนินดินหญ้าขึ้นรกรุงรัง แซมด้วยต้นพังพวยฝรั่ง ถึงฤดูฝนจะออกดอกสีม่วงอ่อนๆสะพรั่งไปหมด เราเรียกกันว่าสวนดอกไม้ ทั้งๆที่ไม่มีใครไปปลูกมัน มันขึ้นของมันเอง เวลาเราเหงาๆ ไม่รู้จะทำอะไร มองออกไปจากห้องเรียนมันช่วยผ่อนคลายอารณ์ได้ดีเหมือนกัน ศิลปินที่มีชื่อเสียงสมัยนี้หลายคน เคยเขียนมันอย่างดูดดื่มราวกับเขียนภาพทิวทัศน์ของหุบเขาเมืองกาญจน์ แต่ผมว่าเขาคงไม่รู้จะไปเขียนมันที่ไหนเสียมากกว่า

     ฤดูฝนเป็นฤดูที่น่าเหนื่อยหน่าย สร้างความลำเค็ญใจแก่พวกเรามิใช่น้อย จะไหนก็ไม่ได้ อุดอู้อยู่แต่ในโรงทึม (ซึ่งเราเรียกกันโก้ๆว่า Studio ฟังดูก็เพราะดี )  ด้วยเหตุนี้เราจึงเขียนภาพทิวทัศน์ภายในอาณาเขตแคบๆ ของเรานี้หมดแทบไม่เหลือหลอ นับแต่ต้นประดู่ใหญ่หน้ากรม ต้นลั่นทมช่องแคบๆข้างตึกขาว ต้นมะละกอหลังห้องPainting แม้กระทั่งบนลานหน้าส้วม เราบันทึกภาพเหล่านี้ไว้หมด ถ้าถ่ายรูปก็คงเปลืองฟิล์มไปหลายกระบุงทีเดียว ฝนตกหนักๆเราเรียนกันไม่ได้เลย มันตกอย่างเป็นบ้างเป็นหลัง ผมว่าพวกเราสมัยนี้คงจะไม่รู้รสชาติของฝนสมัยก่อนหรอก มันตกอย่างหนักหน่วงเป็นเดือนๆไม่หยุดเลย ตกอย่างแรงเสียด้วยซิ คล้ายกับไปหอบเอาน้ำในทะเลมาเทพลั่กๆจจนนองเจิ่งไปหมด มันท่วมสวนดอกไม้ ( พังพวยบนลานปูน ) ท่วมหมดทุกสิ่งทุกอย่างแม้ในห้องเรียน ต้องยืนแช่น้ำสูงเลยตาตุ่มเขียนรูปกัน ท่านคงคิดซิว่าเราวอรี่มัน เปล่าเลย เรากลับสนุกกันเสียอีก สนุกเหมือนเด็กๆ โอกาสนี้เรารื่นเริงกันเต็มที่ ใครมีเสียงเท่าไรก็ตะเบ็งแข่งกับเสียงกลองมโหระทึกบนหลังคากันอย่างครื้นเครง

     แปลกที่ว่าแม้ฝนจะตกอย่างไม่ว่างเม็ดเป็นเดือนๆ เราก็ไม่เคยหนีโรงเรียนกันเลย เรามาทุกวัน เพระเรารักมันยิ่งกว่าบ้าน วันไหนขาดโรงเรียน วันนนั้นกลุ้มใจแทบตาย บางคนถังแตกไม่มีสตางค์ค่ารถ ก็ยังอุตส่าห์เดินตากฝนจากวัดสระปทุมมาจนถึงสนามหลวง แล้วก็เข้าฟังเล็คเช่อร์ทั้งๆที่เปียกมอมแมมยังงั้นแหละ เราขยันกันเป็นบ้า ทั้งๆที่เราชมตัวเองว่า ขยันถึงขนาดนี้ ก็ยังแพ้รุ่นพี่ ไม่รู้เขาเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน อย่างคุณมานะ บัวขาว ยังงี้ มาโรงเรียนแต่เช้ามืด พอวางหอบหนังสือสรรพตำราและเครื่องไม้เครื่องมือแล้ว ก็ลงมือเขียนรูปทันที เขียนไปจนตลอดวันเหมือนเครื่องจักร พวกเรานับถือเป็นวีรบุรุษของเราทีเดียว เราเรียกเขาว่า พี่นะ พี่นะเขียนสีน้ำเก่งอย่างชะมัดยาด เป็นต้นตำรับสีชุ่มๆ และเป็นเอตทัคคะทางเขียนรูปวัด จนเรียกกันติดปากว่า “ มานะวัด สวัสดิ์เรือ “  (สวัสดิ์ ก็คือ อาจารย์สวัสดิ์ ตันติสุข เราเรียนกกันว่า พี่หวัด คนนี้ก็ขยันอย่างน่ากลัว คล้ายๆกับจะเกิดมาเพื่อเขียนรูปยังงั้นแหละ)

     ในครั้งกระนั้นเป็นสมัยแห่งการเริ่มยุคศิลปะสมัยใหม่ของเมืองไทย เป็นสมัยที่เรายังไม่รู้สึกหยิ่งในเกียรติกันเหมือนอย่างสมัยนี้ เรื่องการดูถูกกันในเรื่องเครื่องแต่งกายแล้วเป็นไม่มี กลับจะยกย่องกันเสียด้วยซ้ำไป ยิ่งมอมแมมเท่าไรก็ยิ่งถือว่าหมอนี่ใกล้ความเป็นศิลปินเข้าไปแล้ว บางคนนุ่งกางเกงสีขี้ม้าตัวเดียว หรือไม่ก็ทรงชุดเวสปอยท์ตลอดปีตลอดชาติ บางคนก็ไว้ผมยาวยิ่งกว่าผู้หญิงสมัยนี้ แถมยังไว้หนวดเครารุงรังเสียด้วย ขึ้นรถเมล์ทีไรคนข้างๆต้องเอามือกุมกระเป๋า เขาไม่เข้าใจว่าเป็นศิลปิน คงนึกว่าเป็นนักล้วงกระเป๋า แต่พวกเราก็เฉยๆ ไม่ค่อยยินดียินร้าย ใครจะนึกคิดอย่างไรก็ช่าง เพราะเรากำลังหมกมุ่นในผลงานของเราจนไม่ค่อยมีเวลาคิดถึงเรื่องอะไร ยังจำได้ดีว่าวันหนึ่งอาจารย์ศิลป์พาเราไปดูงานศิลปะตกแต่งที่โรงแรมรัตนโกสินทร์ เราไปกันทั้งชุดคนป่าคนดอยอย่างงั้นแหละ บ๋อยโรงแรมซึ่งแต่งตัวเอี่ยมลออยังกับ เจ้าชายในนิยาย มองดูพวกเราด้วยสายตาแปลกๆ ยิ่งกว่านั้นเมื่อเห็นผู้จัดการโรงแรมเดินเข้ามาต้อนรับ (ตอนนั้นเป็นฝรั่ง) อย่างพินอบพิเทา แถมยังเลี้ยงเครื่องดื่มอย่างดีเสียด้วย ขากลับบ๋อยเลยโค้งให้อย่างงามๆทีเดียว เรื่องการแต่งเนื้อแต่งตัวนี้ พวกผู้หญิงเป็นฝ่ายกู้หน้ากู้ตาเราไว้ได้ เพราะพวกเธอจะแต่งกายอย่างล้ำสมัยสวยงามอยู่ตลอดเวลา พวกเธอไม่อายเสียด้วยที่จะเดินกับเพื่อนชายที่มอมแมมไปตามถนน วิญญาณศิลปะคงจะฝังสายเลือดพวกเธอเสียแล้วกระมัง แต่เปล่าหรอกนะ ไม่ใช่ว่าเราจะขะมุกขะมอมอย่างนั้นเสียตาปีตาชาติ มิได้ เรามีเวลาที่หล่อเหลาอยู่บ้างเหมือนกัน เช่น ในงานรื่นเริงประจำปี หรือไม่ก็งานกินเลี้ยงวันเกิด (สมัยนั้นเป็นสมัยเห่อฉลองวันเกิด ใครจะเกิดวันไหนๆ เป็นหาเรื่องกินเลี้ยงกันเรื่อยๆ ) ถึงตอนนั้นเราจะเดาะเสื้อนอกผูกเน็คไท เล่นเอากันถึงจำหน้าจำตากันเกือบไม่ได้ บางคนหมาในกรมศิลปากรที่เคยเล่นกันทุกๆวัน ถึงแก่เห่าทีเดียว

     ที่โคนต้นมะขามสนามหลวงมีร้านอาหารอยู่ร้านเดียว คือ หาบเจ๊กขายสตูเนื้อวัว เป็นภัตตาคารประจำของพวกเรา กินกันจนเรอออกมาเป็นกลิ่นสตู นอกจากนี้พวกผู้หญิงมักจะห่อข้าวมารับประทานกลางวันกันเอง กับข้าวของเธอแต่ละอย่างล้วนวิเศษ พอเปิดห่อกลิ่นหอมฉุยจนพวกเราน้ำลายหยด เป็นของวิเศษทั้งนั้น เช่น หมูทอดกรอบ กู้งทอดตัวโตๆ ฯลฯ ห่อข้าวของเธอห่อใหญ่ขนาดกินสามคนไม่หมด ร้อนถึงพวกเราต้องเข้าไปช่วยจัดการให้เรียบร้อย ความจริงเธอคงเตรียมมาเผื่อพวกเราเสียมากกว่า และเราก็ชอบเสียด้วย เพราะมันอร่อยกว่าสตูข้างสนามหลวงเป็นไหนๆ

     พูดถึงเรื่องขยัน เดี๋ยวจะหาว่าพวกเราไม่รู้จักขี้เกียจ ความจริงพวกเราบทจะขี้เกียจแล้วบรมทีเดียว นอนกันทั้งวันก็มี ไม่ก็นั่งคุยกันเช้ายันเย็น ถึงเวลาขยันละก็ ให้ช้างมาดึงก็ไม่หยุด ฝนตกฟ้าร้องก็จะเขียนรูป บางทีก็ออกไปนั่งตากฝนเขียนรูปกัน เรื่องแผลงๆยังงี้พวกเราสร้างกันไว้เยอะ มีเรื่องเล่ากันไม่จักจบสิ้น บางคนไม่มีช้อนตักข้าวกิน ไปหยิบเอาชิ้นหัวกะโหลกคน ที่ใช้เรียน Anatomy เอามาล้างน้ำแล้วไปตักข้าวกิน บางทีก็พนันกินน้ำล้างสีที่ขุ่นยิ่งกว่าน้ำโคลน 1ขันเต็มๆ ต่อเงิน 10 บาท หมอนั่นเอาจริงๆ ล่อจนเกลี้ยงเกลา บางทีเล่นซ่อนหาปืนขึ้นไปแอบบนช่องเพดาน เลยพบที่ลึกลับใหม่สำหรับแอบขึ้นไปจับค้างคาวกัน บางคนนอนหลับ ถูเอาสีป้ายหนวดเข้าให้ กว่าจะรู้ตัวก็ถึงบ้านเสียแล้ว ผู้หญิงละก็ซนไม่ใช่เล่นทีเดียว ปืนตันจันอย่างกับผู้ชาย ขึ้นไปเก็บลูกจันโยนลงมาให้เพื่อนข้างล่าง ส่วนพวกผู้ชายบางคนอยู่ในห้องเรียนทำตัวเหมืออยู่กับบ้าน นุ่งผ้าขาวม้าก็มี สมัยนั้นน้ำประปากระปริบกระปรอย บางคนนุ่งผ้าขาวม้าไปตักน้ำที่ท่อข้างถนนริมสนามหลวงมารดรูปปั้น ความจริงก็ไม่น่าอายใคร เพราะสนามหลวงสมัยนั้นไม่มีคนพลุกพล่าน นานๆจะมีคนเดินผ่านสักคน กลางสนามกลวงหญ้าขึ้นรกสูงเกือบท่วมหัว เราเรียกกันว่าดงเสือ เดือนผ่านยังไม่อยากจะเฉียดเสียด้วยซ้ำไป กลัวงูซึ่งมีชุมอยู่ในนั้น เรามักจะนั่งเล่นกันตรงสนามสามเหลี่ยมหน้ากรม เพราะมีม้านั่งแบบในปาร์กทุกโคนต้นมะขาม วันดีคืนดี เราจะไปนั่งดูหนังสือกันคนละม้า จองกันเต็มไปหมด ส่วนมากเป็นหน้าหนาวใกล้จะสอบปลายปี ถือโอกาสนั่งตากแดดเอาวิตามินซีกันตอนเช้าๆเสียหน่อยก่อนเข้าเรียน

     ห้องเล็คเช่อร์ของเราเป็นชั้นๆ ต่อขึ้นเหมือนอัฒจันทร์ ตอนเช้าๆพวกเรามักจะเข้าไปนั่งคอยอาจารย์ที่จะเข้าสอนอยู่ในห้องเล็คเช่อร์นี้ นั่งดูตัวค้างคาวที่เกาะอยู่ ตามมุมเพดานห้องบ้าง ซ้อมมือเขียนAnatomy บนกระดานดำบ้าง บางคนก็ไปนั่งลูบคลำที่โครงกระดูก ท่องบ่นไปเหมือนสาธยายมนต์ เหมือนเห็นห้องเล็คเช่อร์มันเงียบเหงานัก ก็เลยงัดเอาเพลงสุนทราภรณ์มาร้องกันจนเสียงระงมไปทั้งห้อง ดูทุกคนช่างเป็นนักร้องและร้องกันอย่างจริงๆจังๆเสียด้วย ตอนนั้นเพลงฝรั่งเราไม่ค่อยนิยมกัน บางคนเก่งยิ่งไปกว่านั้นงัดเอาเพลงของ จำรัส สุวคนธ์ ขึ้นมาร้องบ้าง เพลงที่ฮิตกันสมัยนี้อย่าง Come back to Sorrento หรือ Santa Lucia เราไม่รู้จักกันเอาทีเดียว

     แบบที่เราใช้สำหรับเขียนรูป นอกจากหุ่นปูนปลาสเตอร์แล้ว ก็ยังมีแบบคนซึ่งเป็นภารโรงแก่ๆ คนเดียวคือ ลุงสาย เราเขียนลุงสายกันจนจำขึ้นใจแทบจะหลับตาเขียนได้ นานๆทีจึงจะมีแบบใหม่ๆมาสักคน พอหาแบบไม่ได้ เราก็จำต้องเขียนลุงสายกันต่อไป จนแทบจะกระอักออกมาเป็นลุงสายให้ได้ ลุงสายแกก็ใจดีเสียด้วย นั่งนิ่งยังกับรูปปั้น แบบสมัยนี้สู้แกไม่ได้เด็ดขาด แบบอีกคนหนึ่งเพิ่งได้มาทีหลังแทนลุงสาย เราเรียกกันว่า จอห์น  อ้วนเหมือนแขกพาหุรัด ทั้งที่อ้วนออกอย่างนั้น กล้ามเนื้อหลบในหมด เรายังอุตส่าห์เขียนจนเห็นกล้ามเนื้อนูนออกมาเหมือนทาร์ซาน เรื่องนี้ก็คงจะมาจากจิตใต้สำนึกของพวกเรานั่นเอง เพราะเราใฝ่ฝันกัน อยากจะได้แบบที่มีทรวดทรงงามๆสักคนหนึ่ง จนแล้วจนเล่าก็ไม่มีแผ้วพานมาสักคน

     ถัดจากสมัย Primitive นี้มา ก็เข้าสู่สมัย Archaic สมัยนี้อารยธรรมของนักศึกษาตื่นตัวเต็มที่ มีการตั้งกรรมการนักศึกษา มีธรรมนูญการปกครอง ขณะที่ทางธรรมศาสตร์มีการเรียกร้องความเห็นใจด้วยการกรีดเลือด ทางศิลปากรเราก็วุ่นวายอลเวงไม่ใช่น้อย ความวุ่นวายเหล่านี้เกิดขึ้นพร้อมกับวิถีการเมืองในสมัยนั้น ภาพนักการเมือง ที่มายืนตะโกนพูดอย่างห้าวหาญกลางฝูงขนที่สนามหลวง เป็นภาพใหม่ๆ ที่ตรึงตาพวกเรามิใช่น้อย สิ่งเหล่านี้เป็นแฟชั่นระบาดเข้าสู่สำนักศึกษาทั่วไป มีหลายคนในพวกเราพยายามทำตนเป็นนักการเมือง ไปยืนพูดกลางสนามหลวงกับเข้าบ้าง บังเอิญว่าวาทะศิลปแกดี เลยมีคนล้อมหน้าล้องหลังตามกันเป็นพรวน จำได้ว่าพวกเราเชียร์พรรคประชาธิปัตย์ ซึ่งสมัยนั้นมีนักพูดฝีปากชั้นยอด คือ ดร.โชติ คุ้มพันธุ์ และ มรว.คึกฤทธิ์ ปราโมช ถึงแก่เขียนโปสเตอร์ให้ฟรี เราช่วยกันด้วยจิตใจแท้ๆ เพราะสมัยนั้น นักากรเมืองคณะนี้ยากจนและเข้มแข็ง คนกำลังนิยมกันอย่างแพร่หลาย แต่เราอย่าไปพูดถึงเรื่อการเมืองกันเลย หันมาพูดเรื่องของเราดีกว่า ผมเพียงแต่ยกประวัติศาสตร์มาให้ดูว่าพวกเราเป็นมากันอย่างไรเท่านั้น เพราะน้อยคนนักที่จะรู้ว่าเราพยายามต่อสู้และวิ่งเต้นทางในกันอย่างสุดความสามารถที่จะช่วยดำรงฐานะความเป็นอยู่ของเราไว้ เนื่องด้วย พระราชบัญญัติยุบเลิกมหาวิทยาลัยศิลปากรกำลังเข้าสู่สภา และมหาวิทยาลัยเราถูกปิดโดยปริยายมาพักหนึ่งแล้วเพื่อรอการยุบ เราเข้าหานักการเมืองคนสำคัญหลายท่าน และเราพยายามทุกๆอย่างที่จะให้มหาวิทยาลัยของเราคงอยู่ นักศึกษาชั้นหัวหน้าของเราเข้าไปนั่งฟังในสภา ส่วนพวกที่เข้าไม่ได้ก็ไปนั่งจับเจ่าคอยฟังข่าวอยู่ในเขาดินวนา มันเป็นสมัยวิปโยคที่สุด แต่เราก็ยังได้รับการเห็นใจจากเพื่อนนักศึกษาทุกมหาวิทยาลัยในขณะนั้น นักศึกษาธรรมสาสตร์ พร้อมที่จะเดินขบวนช่วยประท้วงให้ด้วยความเต็มใจ น้ำตาของพวกเราไหลซึมด้วยความปิติ เราพยายามร่วมกอดคอกันสู้อย่างทรหด ผลที่สุดพระราชบัญญัติฉบับนั้นก็ตกไป เป็นอันว่าเราลืมหน้าหายใจกันได้อีกแล้ว เราพากันถอนใจใหญ่าอย่างโล่งอก แต่นี้ไปคงจะเข้าสู่ยุคแจ่มในกันเสียที และเหตุการณ์ครั้งนี้เราได้รับรู้ว่า แต่นี้ไป เราจะอยู่โดยลำพังผู้เดียวไม่ได้ การสังคมระหว่างมหาวิทยาลัยทำให้หูตาเรากว้างขวางขึ้น บทเรียนแต่หนหลังทำให้เราซาบซึ้งดีถึงคำว่า สามัคคี ระหว่างเพื่อนนักศึกษา เราจะไม่ลืมมันเลย

     และเราก็เข้าสู่สมัย Classic  อันแจ่มจรัส ท่านศาสตรจารย์ของเราซึ่งถึงแก่ต้องกลับไปอยู่ยังต่างประเทศพักหนึ่ง ได้กลับมาให้ความอบอุ่นแก่เราอีก หน้าตาเรายิ้มแย้มแจ่มใสเข้าหากัน ความหลังเก่าๆ เราผลักกระเด็นไปหมดสิ้น แต่นี้ไป เราควรจะรื่นเริงกันได้แล้ว เลิกเสียทีชีวิตที่อุดอ็จำเจอยู่แต่ดินและสีฝุ่นผสมกาวกลิ่นบูดๆ เราจะไม่คลั่งไคล้มันเกินไป จนถึงแก่ไม่ลืมเปลือกตาดูโลกข้างนอก เราจะต้องเรียนกันอย่างดีที่สุด พร้อมกันนั้นเราจะต้องปฏิรูปตัวเราเองด้วย

     เริ่มแรกทีเดียวเราก็กวาดฝุ่นละออง เศษขยะ ทุกสิ่งทุกอย่างแม้แต่กะลาบดสีฝุ่น เอามากองรวมเป็นกองใหญ่และเผามันเสีย มีหลายคนมองดูกะลาที่ลุกโชติช่วงอย่างเสียดาย ถูกแล้วกะลาเป็นเพื่อนยากกับเรามานานพอที่จะรู้สึกอาลัยอาวรณ์กันบ้าง แต่เราก็ตัดใจได้ เพราะเราจะใช้พัสดุที่ดีและทันสมัยกว่านี้ กลางคืนเราถางดงกล้วยหลังห้อง Painting และหลังห้องปั้น กวาดล้างกันอย่างใหญ่โต เราจะเริ่มปลูกสวนดอกไม้จริงๆกันเสียที วิธีโค่นต้นกล้วยของเรามีแบบต่างๆกัน บางคนใช้กำลังแซมซั่นกระโจนเข้าถอนแบบสุครีพอย่างไม่กลัวหมดเปลืองกำลัง มีผู้หญิงหุงห้าวต้มมาเลี้ยงเสียด้วย เพราะแรงสามัคคีกันอย่างนี้แหละ เพียงร่วมแรงร่วมใจกันพักเดียวเท่านั้น รอบๆอาณาบริเวณมหาวิทยาลัยของเราก็ดูสะอาดตาขึ้น มีสวนดอกไม้ มีม้านั่งหินอ่อน มีบาร์ทันสมัยตบแต่งหรูหราราวกับเรสโตรองท์ มีอาหารและเครื่องดื่มทุกชนิด ไม่ต้องพึ่งเจ๊กขายสตูอีกต่อไป ถึงฤดู Vacation จะมีโปสเตอร์ชักชวนติดเต็มไปทุกหนทุกแห่ง การเลือกกรรมการนักศึกษา และ หัวหน้านักศึกษา ผู้สมัครจะต้องไปยืนพูดหาเสียงเรียงตัว โฆษณาให้ตัวเอง มันทั้งสนุกทั้งขบขันอะไรเช่นนั้น และเราก็อยู่กันมาได้จนบัดนี้

     ความจริงผมพยายามจะลืมมัน แต่ก็ลืมไม่ลงสักที ถึงได้เขียนมาเล่าสู่กันฟัง เนื่องด้วยเขียนมาจนเปลืองหน้ากระดาษเยอะแล้ว จึงขอจบพงศาวดารของพวกเราเพียงนี้ ถ้ามีโอกาสคงจะได้หาเรื่องมาเล่ากันอีก เพราะเรื่องมันยังมีอีกมากมาย เล่ากันไปอีกนานปีก็ไม่รู้จบ สวัสดี.

ปล. นายซีเนียร์ เป็นอีกนามปากกาของ ประยูร อุลุชาฎะ